تأثیر ورزش در عدم ابتلا به پارکینسون

به طور کلی بسیاری از پزشکان بر ورزش روزانه و مستمر تأکید کرده و بر میزان تأثیر ورزش بر حفظ سلامت افراد اشاره دارند. به طوری که این گروه معتقدند انجام حداقل نیم ساعت ورزش به طور مستمر و روزانه، تضمین کننده سلامت در برابر بسیاری از بیماری‌ها و علائم ناشی از چاقی مضمن می‌باشد. به طور کلی ورزش به عنوان فعالیتی مستمر، نقش ویژه‌ای در جلوگیری و بهبود علائم بیماری پارکینسون دارد.

بنابر مطالعات انجام شده، کندی و کاهش سرعت ناشی از ابتلا به بیماری پارکینسون، کندی حرکات و احساس ناتوانی در روحیه بیمار نقش بسیار منفی داشته و حتی می‌تواند باعث پیشرفت بیماری شده و در نتیجه علائم و آسیب‌های ناشی از محیط زیست افزایش یابد. لذا با انجام مستمر ورزش، به تدریج سرعت انجام کارها، بهبود یافته و از این طریق احساس ناامیدی ناشی از بیماری کاهش و بهبود می‌یابد.

عموماً ورزش‌های مکمل همانند فیزیوتراپی و کاردرمانی در بهبود فرآیند پارکینسون نقش داشته و زمینه را حتی برای بهبود تقریبی بیماران فراهم می‌کند. اما نیاز است تا قبل از شروع به دو برنامه مذکور، برنامه‌ریزی مشخصی توسط متخصصان تنظیم شود تا بازده انجام کارها به حداکثر و نتایج به راحتی قابل تشخیص باشند. اما انجام ورزش علاوه بر رفع کندی حرکات افراد، به شکل‌های گوناگونی در جلوگیری از بیماری خودداری می‌کند.

بیماری پارکینسون به طرز قابل توجهی عملکرد مغز را کاهش می‌دهد که در نتیجه آن میزان توانایی تفکر و حافظه در افراد کاهش می‌یابد. به عبارتی دیگر باید اذعان داشت از آنجایی که مغز قادر به شناسایی و سازماندهی ارتباطات می‌باشد، وجود هر گونه اختلالی در امر پیام‌رسانی منجر به کاهش عملکرد مغزی می‌شود. این در حالی است که پژوهشگران به این نتیجه دست یافته‌اند که ورزش می‌تواند به بهبود عملکرد مغز، تفکر و حافظه کمک شگرفی کند. لذا این امر در عملکرد کلامی، تمرکز، انگیزه و یا تشویق نقش مثبتی برعهده دارد.