تغییرات پیری (1)

پیري ممکن است در طی دوره میانسالی آغاز شود. پیری دارای علائم مشخصی است که همراه با علائم گوناگونی بروز می‌کند. علائم پیری عبارت از:

کاهش قدرت، افزایش وزن، کاهش انعطاف مفصلی، تغییر عادات روده اي و مثانه‌اي، تغییر در حس بینایی و شنوایی و تنظیم حرکات همگام با تغییر حیات؛ اشخاص پیر، مردان و زنانی هستند، که سن حقیقی آنها بالاي 50 سال است و در واقع فرد سالخورده، فردي نحیف می باشد؛ که در راه رفتن، تعادل، بینایی، قدرت و تحرك بدنی با مشکلاتی مواجه است. تغییرات پیري تغییراتی که از روند پیري ناشی می شود بر ساختمان و عملکرد مغز ، سیستم عصبی مرکزي و محیطی و همچنین سیستم عضله اي ـ اسکلتی تاثیر می گذارد. همراه با افزایش سن، پیگمان‌هاي رنگی، لیپونوسین، در سلول‌هاي عصبی تجمع می‌یابند. نرون‌هاي محیطی، نرون‌های غشایی و ماده نیسل کاهش یافته و گلیال مغز افزایش می یابد.

در سن 20 سالگی است که وزن مغز به اوج خود می رسد و در فاصله سنی 96-20 سالگی به اندازه 11-7 درصد کاهش می‌یابد. تخمین زده می شود که کورتکس مغز افراد میانسال و طبیعی حاوي تقریبا 12-10 بیلیون نرون باشد و هر روز نیز حدود 10000 سلول عصبی از بین می رود، این کاهش در برآمدگی چین خورده مغز مشهود است به طوریکه هر چقدر چین خوردگی مغزي عقب تر از مرکز بوده و کورتکس بینایی کمتر باشد، برآمدگی چین خورده مغز بعد از مرکز به حداقل خود خواهد رسید.

پیری از ادوار زندگی است که منجر به تغییراتی در سیستمی عصبی و مغز باشد.

این تغییرات مربوط به دوره پیري که در مغز و سیستم عصبی مرکزي روي می دهد، ادراکات حسی و پاسخ هاي حرکتی را تنظیم می کند؛ بنابراین هماهنگی، انگیزه توانایی و تمایل افراد مسن تر به تمرین کاهش یافته و پاسخ هاي دوره جوانی که بدون هیچ تلاشی صورت می‌گیرد، در اواخر عمر آهسته تر و پر زحمت تر می شود، عملکرد عصبی ـ عضله اي کاهش یافته، زمان عکس العمل ساده و پیچیده که بر عملکرد صحیح سیستم عصبی مرکزي اثر می‌کند، افزایش می یابد. قبلا اعتقاد بر این بود که این دو زمان به سن فرد مربوط می شوند اما شواهد اخیر نشان دهنده این مطلب هستند که دو عامل فوق با سطح روانی و جسمی فرد در ارتباط هستند.