سالمندی چیست؟

سالمندی چیست؟. یکی از سوالاتی که ذهن بسیاری از افراد را به خود وامی‌دارد. سالمندی را برخی محققان براساس سن اشخاص به طور قرار دادی، مترادف با آغاز سن 65 سالگی می‌دانند. بدین ترتیب افرادی که سن 65 سال و یا بیش‌تر دارند، سالمند به شمار می‌آیند. اما به طور علمی سالمندی دوره‌ای است که در آن اضمحلال تدریجی ساختمان و ارگانیسم بدن که گذشت زمان تأثیر می‌گذارد و باعث تغییر در اعضا همانند سفید شدن موی سر و محاسن، ریزش مو، چین و چروک پوست، نقصان شنوایی، کاهش قدرت بینایی، کندی در حرکت و کاهش کارایی جوارح درونی می‌شود.

به طور کلی سالمندی را می‌توان پدیده‌ای تشریح کرد که طی آن آناتومی فیزیکی، زیستی و شیمیایی شخص به سبب کاهش عملکرد سلول‌ها، دستخوش تغییرات می‌شود. سالمندی معمولاً اصطلاحی است که آخرین دوره زندگی اطلاق می‌شود. بدین دلیل می‌توان اذعان داشت سالمندی سراشیبی ساده‌ای نیست که همه با یک شتاب آن را طی کنند. با این‌حال نمی‌توان سن و زمان قاطعی برای سالمندی ارائه کرد.

دلیل نخست آن است که فعل و انفعالات سالمندی میان افراد کاملا متفاوت بوده و یکسان نمی‌باشد. در مواردی مشاهده می‌شود سالمند دارای جسمی قوی و سالم‌تر دارد.

دلیل دوم، در مواردی امکان دارد سن و سالی که در جامعه‌ای برای سالمندان در نظر گرفته می‌شود، در جامعه‌ای دیگر صادق نباشد و حتی در گروه جوان قرار گیرد.

بدین دلیل سن تقویمی شاخص درستی برای محاسبه سالمندی و عملکرد فیزیکی و بیولوژی اشخاص نمی‌باشد. سن 65 سال که به عنوان قراردادی مطرح شده، برابر سن بازنشستگی افراد است که از سوی سازمان جهانی کار به عنوان تعرفه‌ای بین‌المللی معرفی شده است.

اما براساس پیشنهاد جهانی سالمندان به سه گروه سالمندان جوان (70-65 سال)، سالمندان واقعی (84-70 سال) و سالمندان سالمند (بالاتر از 86 سال) تقسیم می‌شوند. اما هم‌اکنون بسیاری از محققان معتقدند سالمندی باید براساس معیارهای فیزیکی و نه سن تقویمی تعریف شود. این معیارها عبارت از زیست شناختی (کاهش انرژی فیزیلوژیک)، روان شناختی (مقبولیت زندگی که منجر به احساس کمال می‌شود)، آینده شناختی (امید به آینده)، میزان فعالیت (افرادی که به فعالیت‌های فیزیکی خود ادامه داده و از فعالیت بازنمی‌مانند) و تعاملی (داشتن احساس مسئولیت و روابط اجتماعی) است.